Józef Haller von Hallenburg[1] (ur. 13 sierpnia 1873 w Jurczycach, zm. 4 czerwca 1960 w Londynie) – generał broni Wojska Polskiego, Naczelny Dowódca wszystkich Wojsk Polskich[2] od 4 października 1918 roku[3], komendant Legionów, od 16 marca do 2 kwietnia 1915 roku[4], pełniący obowiązki komendanta Legionów od 4 do 13 listopada 1916 roku[5], minister bez teki w drugim rządzie Władysława Sikorskiego w październiku 1939 roku[6], przewodniczący Obywatelskiego Komitetu Wykonawczego Obrony Państwa w 1920 roku[7], dowódca Frontu Północnego w czasie wojny polsko-bolszewickiej[8], Generalny Inspektor Armii Ochotniczej w 1920 roku[9], prezes Rady Naczelnej Stronnictwa Pracy w 1937 roku[10], Komendant Polowych Drużyn Sokolich w 1913 roku[11], harcmistrz, przewodniczący ZHP, prezes Komitetu PCK, działacz polityczny i społeczny, kawaler Orderów: Orła Białego i Virtuti Militari.
Po ukończeniu studiów Józef Haller został mianowany w c. k. armii podporucznikiem artylerii z dniem 1 września 1895[16]. Od tego czasu służył w 11 pułku artylerii korpuśnej we Lwowie[17], a od około 1896 w szeregach 31 pułku artylerii dywizyjnej w Stanisławowie[18][19][20][21][22]. W tym okresie został awansowany na stopień porucznika artylerii polowej z dniem 1 listopada 1899[23]. Od około 1901 ponownie był oficerem 11 pułku artylerii korpuśnej we Lwowie[24][25][26][27][28][29].
Z macierzystej jednostki (przemianowanej na 11 pułk haubic) około 1907 jako oficer nadkompletowy został przydzielony do C. K. Obrony Krajowej[30][31][32][33][34][35]. Służył kolejno od około 1908 w baterii armat nr 1/11 we Lwowie[36], a od około 1909 do około 1911 w dywizji haubic polowych nr 43 we Lwowie[37][38][39]. W tym okresie został awansowany na stopień kapitana artylerii polowej i górskiej z dniem 1 listopada 1909[40][41].
W czasie służby wojskowej pełnił funkcję instruktora, a następnie komendanta w jednorocznej ochotniczej szkole oficerskiej artylerii. Przeprowadził reformę nauczania, usuwając zdemoralizowanych zawodowych oficerów ze stanowisk instruktorskich i zastępując ich ochotnikami. Wprowadził do szkół oficerskich język polski, powołując się na uchwały parlamentu wiedeńskiego, które dopuszczały częściowe używanie języka polskiego w wojsku.
